Бязьлітасны час і гарачыя хвалі пяскоў
Зацёрлі стагодзьдзяў сьляды, гарады, і грабніцы,
I нават пачатак легэнды сівой на граніце.
Адно засталося – вось некалькі гэтых радкоў:
«...іх двое ішло па зямлі, што квітнела, як рай.
Ён рыбу рукамі лавіў і з пальмаў арэхі зьбіваў.
«Ну вось і работу знайшоў!» – падумаў усьцешаны Ра,
Убачыўшы, як чалавек сам ежу сабе здабываў.
Яна ж памагала падняцца стаптанай траве,
Зярно напаіла вадою жывучаю Ніла
I зморанае птушанё да грудзей прытуліла, –
I Ра яе маткай назваў...» I так яе кожны заве.
1956
|
|
